Και ενώ το ταξίδι ήταν συγκεκριμένο και αυστηρά καθορισμένο ως “Κροατικές Δαλματικές ακτές & νησιά από το Ντουμπρόβνικ ως το Σπλιτ”, αποφάσισα να προσθέσω στο τέλος του ταξιδιού τους καταρράκτες Kravice που βρίσκονται στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (και για να είμαι πιο ακριβής στην Ερζεγοβίνη).

Καθώς το ταξίδι ήταν καλοκαιρινό η λογική έλεγε να μείνω στα παράλια και στα νησιά. Ταξίδι στο εσωτερικό της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία κτλ) έχω στο μυαλό μου να κάνω στο μέλλον άνοιξη ή φθινόπωρο, και ιδανικά θα ήθελα ένα road trip. Όμως πέρα από το ότι οι καταρράκτες φαίνονταν εκπληκτικοί στις φωτογραφίες, είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καταρρακτών όπου μπορείς να κολυμπήσεις σε αυτούς. Αν είναι βέβαια καλοκαίρι. Και είναι μόλις 30χλμ από τα κροατικά σύνορα.

Η απόφαση είχε παρθεί. Στο γυρισμό, θα έκανα παράκαμψη και θα έμενα ένα βράδυ στην Ερζεγοβίνη. Το δίλημμα ήταν να μείνω κοντά στους καταρράκτες ή στην κοντινότερη πόλη; Κοντά στους καταρράκτες έβρισκα μερικά υπέροχα διαμερίσματα σε απίστευτα καλή τιμή (περι τα 30 ευρώ), αλλά δεν είχε τίποτε να κάνεις εκεί. Ευτυχώς διάλεξα να μείνω στην κοντινότερη πόλη την Međugorje κάπου 15 χιλιόμετρα δρόμο (25 λεπτά με το αυτοκίνητο) από τους καταρράκτες. Βρίσκεται ανατολικά τους και είναι προς την κατεύθυνση για Mostar. Αν και το Mostar από εκεί ήταν μόνο 25 χιλιόμετρα, είπα να μην το παρακάνω και να το αφήσω για το road trip για το οποίο σας μίλησα προηγουμένως.

Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου

Η πόλη Međugorje είναι μία μικρή πόλη των 2300 κατοίκων (αμιγώς Κροατών) οπότε δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο, αλλά τουλάχιστον δεν θα ήμουν μόνος μέσα στο δάσος. Δεν είχα κάνει την παραμικρή αναζήτηση για αυτήν πριν έρθω. Φτάνω λοιπόν στην Međugorje, και ψάχνω να βρω το ξενοδοχείο μου. Η πόλη αδιάφορη εντελώς, όμως χαμός από τουριστικά λεωφορεία, ξενοδοχεία και εστιατόρια. Τόσος κόσμος για τους καταρράκτες, μωρέ μπράβο σκέφτομαι. Αργότερα θα καταλάβαινα ότι άλλος ήταν ο λόγος, αλλά για αυτό θα σας πω αργότερα.

Αφού βρήκα το ξενοδοχείο και εγκαταστάθηκα, το συντομότερο ξεκίνησα για τους καταρράκτες γιατί είχε ήδη μεσημεριάσει.

Καταλαβαίνεις ότι έφτασες τους καταρράκτες, όταν φτάσεις σε ένα πολύ μεγάλο πάρκινγκ όπου το παρκάρισμα είναι δωρεάν. Τουλάχιστον εγώ δεν πλήρωσα κάπου. Για να μπεις στους καταρράκτες, πληρώνεις είσοδο 5€ ή 10KM (1€=2KM). Η τιμή αυτή είναι για Ιούλιο και Αύγουστο, για τους άλλους μήνες είναι φθηνότερα.

Με το που κατεβαίνεις, πράγματι το θέαμα είναι πανέμορφο και εντυπωσιακό.

Η πρώτη εικόνα από ψηλά
κατεβαίνοντας πιο κάτω
εστιατόριο δίπλα στο νερό

Έχει 3-4 καφέ και εστιατόρια. Οι τιμές φθηνές, όμως η ποιότητα του φαγητού κάτω του μετρίου. Ένα burger κοστίζει 2-3€, μία μπύρα 1,5€.

Την επόμενη μέρα πήγα ξανά από το πρωί. Μάλιστα αν πας πριν τις 8 το πρωί, δεν υπάρχει κανείς στην είσοδο να εισπράξει εισιτήριο. Περνάς και μετά δεν στο ζητάει κανείς!!! Το πρωί δεν υπήρχε ψυχή! ότι καλύτερο για κολύμπι. Αντίστοιχα αν πας μετά τις 20.00 το βράδυ, και πάλι δεν υπάρχει κανείς για να τους πληρώσεις το εισιτήριο. Ο χώρος με τους καταρράκτες παραμένει ανοιχτός όλο το 24ωρο.

μέχρι και ουράνιο τόξο είχε το πρωί

Από μία πινακίδα που ήταν αναρτημένη εκεί, διαπίστωσα ότι στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη υπάρχουν αρκετοί καταρράκτες. Ο πιο κοντινός που επίσης μπορείς να κολυμπήσει κάνεις και είναι λιγότερο τουριστικός είναι ο Kocusa. Δυστυχώς όμως δεν είχα χρόνο να τον επισκεφθώ.

Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου

Το βραδάκι είπα να κάνω μία βόλτα στο Međugorje. Το μόνο ενδιαφέρον καθώς περπατάς τον ένα και μοναδικό κεντρικό δρόμο είναι μία μεγάλη καθολική εκκλησία, η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου. Αποδεικνύεται όμως ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν έρχεται εδώ για τους καταρράκτες, αλλά για θρησκευτικούς λόγους. Ψάχνω στο internet να βρω μερικές πληροφορίες, και διαβάζω ότι από το 1981, έχει γίνει δημοφιλές μέρος προσκυνήματος για όλους καθολικούς από όλο τον κόσμο (και όχι μόνο τους Κροάτες). Γιατί; Στις 24 Ιουνίου του 1981 η Παρθένος Μαρία εμφανίστηκε λέει σε 6 παιδιά (τα παιδιά αυτά είναι ενήλικες σήμερα), και από τότε εμφανίζεται κάθε χρόνο τη μέρα αυτή… Η Παρθένος Μαρία της πόλης, από τότε ονομάστηκε Our Lady of Međugorje.

Βρέθηκα λοιπόν σε μία πόλη με θρησκευόμενους ηλικιωμένους, με δεκάδες μαγαζιά με σουβενίρ – όλα όμως με την Our Lady of Međugorje και κανένα με τους καταρράκτες…

Ευτυχώς τουλάχιστον ευχαριστήθηκα φαγάκι! α, δεν σας είπα. Εδώ οι τιμές είναι πραγματικά χαμηλές! γιατί όλα καλά με την Κροατία, αλλά το να κάτσεις σε εστιατόριο το σκεφτόσουν.

Μετά το πρωινό μπάνιο και αφού είχε μεσημεριάσει για τα καλά, πλέον είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος. Ήταν πλέον η ώρα της επιστροφής στο Ντουμπρόβνικ, καθώς δεν ήθελα να με πιάσει η νύχτα. Αντί να περάσω στην Κροατία όπως είχα έρθει, αποφάσισα να οδηγήσω διασχίζοντας την Ερζεγοβίνη και να περάσω στην Κροατία λίγο πάνω από το Ντουμπρόβνικ. Αποθήκευσα τη διαδρομή στο κινητό όσο ήμουν στο ξενοδοχείο – καθώς δεν θα είχα ίντερνετ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη – και ξεκίνησα.

Η διαδρομή τελικά αποδείχθηκε εντελώς αδιάφορη, ενώ η ποιότητα του δρόμου ήταν σαφώς κακή σε σχέση με τους Κροατικούς δρόμους. Το μόνο ενδιαφέρον πως τη μία στιγμή πέρναγα από χωριό με κροατικές σημαίες, λίγο πιο κάτω μία πινακίδα με ενημέρωνε ότι περνάω στη Σερβική δημοκρατία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και στο επόμενο χωριό να ένας μιναρές.

Εστιατόριο και ξενοδοχείο σε παλιό σιδηροδρομικό σταθμό
Θέα κάτω στην κοιλάδα από το εστιατόριo

Λίγα χιλιόμετρα πριν περάσω και πάλι στην Κροατία, κάθισα να φάω σε ένα ωραίο εστιατόριο. Αφενός να ξοδέψω τα λιγοστά μου KM(BAM Βοσνιακά Μάρκα), αλλά και να ευχαριστηθώ φαγητό σε λογική τιμή. Το μέρος που σταμάτησα ονομάζεται Zavala(η επίσημη ιστοσελίδα εδώ), είναι ένα μικρό χωριό όπου υπάρχει ένα σπήλαιο και ένα μοναστήρι κοντά. Το εστιατόριο ονομάζεται Zavala Restaurant & Guesthouse και έχει βαθμολογία 4.8 παρακαλώ. Έφαγα καλά με 10 ευρώ, πήρα και γλυκό! Εκτός από εστιατόριο προσφέρει και καταλύματα, τα οποία μπορείτε να δείτε στο booking.com και τα οποία έχουν βαθμολογία 9,9 ! Βρίσκεται σε ύψωμα και έχει θέα σε όλη την κοιλάδα από κάτω. Το κτήριο είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός της περιοχής (από την εποχή της Αυστρο-Ουγγαρίας) που σταμάτησε να λειτουργεί ως σταθμός από το 1975, και που πλέον έχουν ανακαινίσει και μετατρέψει σε εστιατόριο-ξενοδοχείο.

Είναι δυνατόν ο δρόμος αυτός να οδηγεί σε συνοριακό σταθμό;

Αφού τελείωσα με το φαγητό μου ξεκίνησα να περάσω τα σύνορα τα οποία δεν απείχαν πάνω από 10χλμ. Και εδώ ξεκινάει μία μικρή περιπέτεια. Καθώς πηγαίνω ο δρόμος γίνεται όλο και πιο στενός. Σπίτια αριστερά και δεξιά δεν υπάρχουν. Και σουρουπώνει. Το μόνο παρήγορο ότι από την άλλη μεριά έρχονται αυτοκίνητα, που όμως χρειάστηκε 3 φορές να κάνω όπισθεν για να περάσουν. Τόσο στενός ήταν ο δρόμος. Είναι δυνατόν αυτός ο δρόμος να οδηγεί σε σύνορα; αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια. Τι χαζομάρα μπορεί να έχω κάνει; Ίντερνετ δεν έχω καθώς είμαι ακόμη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (που δεν είναι μέλος της ΕΕ), και τα βουνά εμποδίζουν το σήμα από την Κροατία να έρθει ως εδώ. Αυτά τα 10 χιλιόμετρα μου φάνηκαν αιώνας.

Επιτέλους σε μία στροφή φαίνεται ο συνοριακός σταθμός! Ανακούφιση… Ναι τελικά είναι δυνατόν εδώ μέσα στην ερημιά να υπάρχουν σύνορα! Βέβαια η ανησυχία μου δεν ήταν τελείως αδικαιολόγητη. Όταν αποθήκευσα την διαδρομή στο κινητό ήταν 14.00 το μεσημέρι και το google maps μου είχε προτείνει τη συγκεκριμένη διαδρομή. Η ώρα τώρα ήταν 20.20, και τα σύνορα σύμφωνα με τις πινακίδες κλείνουν στις 22.00 το βράδυ και ανοίγουν το επόμενο πρωί, κάτι που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι συμβαίνει σε σύνορα. Πέρασα τα σύνορα χωρίς πρόβλημα. Πέντε λεπτά μετά είχα ίντερνετ στο κινητό, και 10 λεπτά μετά είχα βγει στον παραλιακό δρόμο της Κροατίας που μου φάνηκε αττική οδός.

Similar Posts

Leave a Reply