Έπειτα από 13 ώρες ολονύκτιο ταξίδι φτάσαμε στην Yangon ξημερώματα. Μας αφήνει το λεωφορείο σε ένα σημείο κάτι σαν σταθμό λεωφορείων όπου μας την πέφτουν δεκάδες ταξιτζήδες. Σε ντόπιους και τουρίστες. Αυτή τη φορά είμαι τελείως απροετοίμαστος. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω δει πως μπορώ να πάω από εκεί στο ξενοδοχείο μου το οποίο δείχνει το google maps ότι βρίσκεται σε απόσταση μίας ώρας με αυτοκίνητο! Η πόλη είναι πραγματικά μεγάλη, καμία σχέση με τις μικρές πόλεις που επισκέφθηκα μέχρι στιγμής. Απομακρύνομαι λίγο περπατώντας για να αποφύγω την πίεση, να από δίπλα μου ένας ταξιτζής να με περιμένει πότε θα θελήσω να πάω κάπου για να με πάρει αυτός. Αφού αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω επιλογή μετρό (εδώ γελάμε) ή λεωφορείου αλλά μου μένει μόνο το ταξί αποφασίζω να πάρω ταξί. Όχι όμως τον κολλιτσίδα αλλά αυτόν που θα διαλέξω εγώ. Με αποφασιστικά βήματα διαλέγω ένα ταξί (το πιο σαράβαλο διάλεξα ρε γαμώτο) και συμφωνούμε την τιμή στα 12.000 (=8.30€). Γίνεται εκεί μία ψιλοφασαρία μεταξύ των ταξιτζήδων (δεν ξέρω γιατί… του στυλ εγώ τον είδα πρώτος ίσως) και ξεκινάμε. Όπως αποδείχθηκε μετά η κανονική τιμή από το κέντρο για το αεροδρόμιο και το σταθμό των λεωφορείων (είναι κοντά αυτά τα δύο) είναι 7.000 -8.000 Kyat (=5€). Στη διαδρομή παρατήρησα ότι τα τιμόνια είναι από τα δεξιά (κατά τον βρετανικό τρόπο). Κάτι που είναι περίεργο καθώς οδηγούν επίσης από δεξιά (όπως εμείς). Επίσης τα λεωφορεία τους έχουν πολύ ενδιαφέρον. Εντελώς vintage.
Φτάνουμε στο κέντρο. Το ξενοδοχείο μου είναι κινέζικο (έπρεπε να το έχω καταλάβει από το όνομα), και βρίσκεται στην κινέζικη συνοικία. Μη φανταστείτε καμία μεγάλη διαφορά από την υπόλοιπη πόλη απλά τα καταστήματα και οι πινακίδες είναι περισσότερο κινέζικες. Το δωμάτιο ήταν μικρό σαν κουτί χωρίς παράθυρα και ακριβό γι αυτά που προσφέρει (όπως και όλα στη Χώρα). Το μονόκλινο κόστιζε 10$ (ικανοποιητική τιμή), ενώ το δίκλινο που είναι λίγο πιο ευρύχωρο 30$. Στην Ταΐλάνδη σε αυτές τις τιμές έβρισκα πολύ καλές επιλογές. Τουλάχιστον είναι καθαρό. Το πρωινό είναι αστείο. Δίνουν ένα σάντουιτς στο χέρι να το φας όπου θες καθώς δεν υπάρχει τραπεζαρία, και ένα φακελάκι με καφέ και ζάχαρη.
Το βράδυ η περιοχή εκεί στον κινέζικο δρόμο είναι ότι πρέπει για μπυρίτσα (στη χώρα από όσο μπόρεσα να διακρίνω πίνουν μπύρα και όχι άλλα ποτά). Εκεί πάνε όλοι οι ντόπιοι (όχι μόνο δηλαδή οι κινέζικης καταγωγής), και πίνουν μπύρες πάνω στο δρόμο.
Η Yangon είναι η μεγαλύτερη πόλη της Βιρμανίας με 7εκ. πληθυσμό,και παλιότερα ήταν και η πρωτεύουσά της. Όμως το 2016 η στρατιωτική κυβέρνηση της χώρας μετέφερε την πρωτεύουσα στην πόλη Naypyidaw που φτιάχτηκε από το μηδέν (ξεκίνησε να φτιάχνεται το 2006) για να γίνει πρωτεύουσα (Αυτή είναι μία άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία, σας προτείνω να διαβάστε το σχετικό άρθρο).
Ξεκινώ την εξερεύνηση του κέντρου, χωρίς σχέδιο περπατώντας τους δρόμους ζιγκ ζαγκ. Όλοι οι δρόμοι εκεί γύρω στο ίδιο στυλ. Παλιά κτήρια χαμηλά (2-3 όροφοι) και παντού στους δρόμους πλανόδιοι. Φρούτα, αλλά και τρόφιμα κάθε είδους, ρούχα, ηλεκτρονικά τα πάντα.
Στη σύντομη εξερεύνηση μου, μου έχει κάνει εντύπωση πως βλέπω εκτός φυσικά από βουδιστικούς ναούς, τζαμιά αλλά και εκκλησίες (αγγλικανική η μία) αλλά και κινέζικο ναό (δίπλα στο ξενοδοχείο μου που αλλού) να συνυπάρχουν. Δεν είχα καταλάβει πως πρόκειται για μία τόσο πολυ-πολιτισμική πόλη.
Scott’s market / Bogyoke Aung San Market
Αποφασίζω να κατευθυνθώ στην αγορά με το πολύ αγγλικό όνομα Scott’s market. Ρώτησα με περιέργεια πώς πήρε το αγγλικό αυτό όνομα και μου είπαν ότι προέρχεται από τον James George Scott, έναν Βρετανό δημόσιο υπάλληλο που καθιέρωσε το ποδόσφαιρο στη Βιρμανία. Όμως η wikipedia το διαψεύδει και λέει ότι η σωστή εξήγηση είναι ότι πήρε το όνομα της από κάποιο βρετανό επίτροπο του δήμου (το 1926 που η αγορά ιδρύθηκε η χώρα ήταν υπό την κυριαρχία της Βρετανίας). Το όνομα της αγοράς άλλαξε μετά την ανεξαρτησία, και σήμερα το Βιρμανέζικο όνομα της αγοράς είναι Bogyoke Aung San Market), αν και παραμένει γνωστή ακόμη το παλιό. Πολύ ενδιαφέρουσα η αγορά, με πολλά χρώματα, ωραία σουβενίρ και πολλά καταστήματα με κοσμήματα (που έχουν ειδική άδεια από το κράτος, δεν μπορεί ο καθένας να πουλάει τέτοια κοσμήματα). Όμως η αγορά οφείλω να πω ότι ήταν πολύ τουριστική και αρκετά ακριβή.
Sule Pagoda και τα αποικιοκρατικά κτίρια γύρω από το πάρκο Vandoola
Άλλο σημείο που αξίζει προσοχής είναι η παγόδα Sule ηλικίας πάνω από 2000 χρόνων. Ο Ναός βρίσκεται σε μία κυκλική πλατεία. Δίπλα ένα τζαμί, και από την άλλη μεριά μία όμορφη πλατεία με μία εκκλησία και άλλα όμορφα αποικιοκρατικά κτίρια τριγύρω.
Παίρνοντας το δρόμο από την κυκλική πλατεία προς τη διασταύρωση βόρεια, υπάρχουν μερικά ακόμη παραμελημένα μεν, πολύ ενδιαφέροντα κτήρια αποικιοκρατικού στυλ. Λίγο μετά συναντάς σινεμά multiplex (!), που αν δεν στο πουν μπορεί και να μη προσέξεις. και στη διασταύρωση 2 ουρανοξύστες ο ένας ακριβού ξενοδοχείου. Στην κορυφή μπορείς να πιεις το ποτό σου (και να φας), ενώ έναν όροφο πιο κάτω υπάρχει εστιατόριο. Αποφάσισα να επισκεφθώ το απόγευμα το sky bar για να δω από ψηλά την πόλη και το ηλιοβασίλεμα.
Το απόγευμα πριν το ηλιοβασίλεμα ήμουν ήδη στην ταράτσα του ουρανοξύστη στο bar Yangon-Yangon. Η θέα εντυπωσιακή, αν και ηλιοβασίλεμα δεν είδα γιατί μας το έκρυβε ο διπλανός ουρανοξύστης. Τιμή εισόδου 10.000 Kyat (=7€). Δείτε το σύντομο βιντεάκι:
Το επόμενο απόγευμα θα απολάμβανα το ηλιοβασίλεμα στο ποτάμι. Μετά από πρόταση της τελευταίας στιγμής από ένα πολύ ευγενικό ντόπιο γιατρό που γνώρισα εκεί, τον Thein – πήρα ταξί από το ξενοδοχείο και πήγα στην προβλήτα για να πάρουμε το καραβάκι που σε περνάει στην απέναντι όχθη, την Dala. Φτάνουμε που λέτε στην προβλήτα, πληρώνει εκείνος 100 kyats (=0,07€) (αυτή είναι η τιμή για τους ντόπιους) , ενώ εγώ 4.000 kyats (=2,80€) που είναι η τιμή για τους ξένους (τιμή με επιστροφή)! Και επιπλέον για τους ξένους χρειάζεται “ειδική άδεια” εισόδου. Γράφεις το ονοματεπώνυμό σου και την εθνικότητά σου σε ένα ειδικό βιβλίο. Απομεινάρια παλιάς εποχής καθώς ήταν εντελώς τυπική διαδικασία (και δεν καταλαβαίνω και τη χρησιμότητά της).
Φουλ γεμάτο το καραβάκι με κόσμο αφού από εκεί περνάνε όλοι για να έρθουν στη Yangon από όλες τις γύρω πόλεις/προάστια και μετά επιστρέφουν. Σχεδιάζουν να φτιάξουν γέφυρα που να ενώνει την πόλη με την απέναντι όχθη, όμως προς το παρόν παραμένει σχέδιο. Το ηλιοβασίλεμα, οι γλάροι, το τοπίο, άξιζε η βόλτα! Η διαδρομή διαρκεί 20 λεπτά περίπου. Υπάρχουν ειδικές θέσεις μόνο για ξένους. Για τους ντόπιους τα ξύλινα πράσινα καθίσματα είναι δωρεάν, αν όμως δεν έχει ελεύθερη θέση και θέλει κάποιος να κάτσει σε καρέκλα (την πλαστική του γύφτου), πρέπει να πληρώσει 50 kyat (=0,07€) 😂
Με το που βγήκαμε απέναντι πάλι κακός χαμός. Απίστευτα πολύς κόσμος. Δεν κάτσαμε όμως, πήραμε το επόμενο καραβάκι της επιστροφής. Έχει καραβάκια κάθε 20 λεπτά. Αν είχα περισσότερες μέρες θα πήγαινα μία εκδρομή απέναντι..
Επόμενο: μέρος 6 από 7 | Yangon Μέρος Β’ – Επίσκεψη στην Παγόδα Shwedagon (Σβένταγκον)
