Για να περάσει κάποιος από την Ταϊλάνδη στην Βιρμανία από τα νότια σύνορά της, πρέπει να πάει στην πόλη Ranong της Ταϊλάνδης. Η Ranong είναι μία μικρή παραθαλάσσια πόλη. Μπορεί να φτάσει κανείς εκεί με λεωφορείο είτε από το Phuket είτε από το Khao Lak, οπότε βολεύει ως πύλη εισόδου αν βρίσκεστε σε κάποιο από αυτά τα μέρη. Στην απέναντι μεριά της Βιρμανίας η πύλη εισόδου είναι η πόλη Kawthoung στην οποία φτάνεις μέσω θαλάσσης. Η Kawthoung είναι μία από τις πύλες εισόδου της Βιρμανίας όπου μπορείς να μπεις χρησιμοποιώντας την e–visa (κόστος 50US$) https://evisa.moip.gov.mm/
Εγώ αφού είχα ήδη αποχαιρετήσει τους φίλους μου πριν λίγες μέρες στο Phuket, και καθώς βρισκόμουν ήδη στo Khao Lak (έχοντας επισκευθεί και τα Similan islands), είχα διαλέξει αυτόν τον τρόπο για να περάσω στη Βιρμανία. Το λεωφορείο χρειάστηκε 3,5 ώρες περίπου για τη διαδρομή αυτή, που είναι όμορφη με όμορφο τοπίο. Στη διαδρομή μας σταμάτησαν για έλεγχο και ένας Ταϊλανδός με στρατιωτικά έκανε έλεγχο ταυτοτήτων/διαβατηρίων σε μερικούς επιβάτες. Αυτό μου έκανε εντύπωση και δεν πιστεύω πως θα συνέβαινε σε τουριστικό μέρος της Ταϊλάνδης. Μιλάω για κανονικό λεωφορείο της γραμμής με κόστος 200bhat και όχι mini van που είναι πολύ πιο ακριβό.
Φτάνοντας λοιπόν στην Ranong και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, προσπάθησα να βρω πώς θα πάω στο λιμάνι για να περάσω απέναντι. Δυστυχώς δεν είχα και πολλές επιλογές, ήταν μόνο ένα φορτηγάκι στο οποίο ανέβηκαν και οι ντόπιοι και οι τουρίστες που θα πήγαιναν σε κοντινό Ταϊλανδέζικο νησί (Lampi island). Το vanάκι άρχισε να μας κάνει διανομή έναν έναν με πολλά εμπρός-πίσω όπως έβλεπα από το gps (αλλά και γιατί περνάγαμε από το ίδιο μέρος πολλές φορές).
Σχεδόν έμεινα τελευταίος. Με το που κατεβαίνω όταν φτάσαμε στον προορισμό μου, μου την πέφτει ένας τυπάκος να μου δείξει πού πρέπει να πάω και τι να κάνω. Δεν μου αρέσει τέτοια πίεση, αλλά η αλήθεια είναι πως ότι έδειχνε ήταν σωστό οπότε στην ουσία κατέληξα να τον ακολουθώ. Εκεί που με άφησε ο οδηγός ήταν μπροστά σε ένα άθλιο κτηρίο. Μπαίνει μέσα αυτός, μπαίνω κι εγώ. Στρίβει από εδώ, στρίβει από εκεί από πίσω του εγώ. Τελικά με πήγε έξω από το γραφείο για τον έλεγχο των διαβατηρίων. Εκεί ο αστυνομικός μου ζήτησε το χαρτάκι του immigration που μου είχαν δώσει κατά την άφιξη στην bangok το οποίο όμως ήταν αδύνατο να το βρω την προηγούμενη μέρα που το έψαχνα. Προσπαθώντας να συνεννοηθώ με τον Ταϊλανδός αστυνομικό μία μου έλεγε κάτι για 200bhatt μία δώσε ότι θέλεις. Τελικά το ποσό αυτό δεν ήταν πρόστιμο όπως νόμισα εγώ αλλά “φιλοδώρημα” για να με “βοηθήσει” να συμπληρώσω έναν νέο χαρτάκι και να μην έχω πρόβλημα.
Ξεμπερδεύω με τον έλεγχο, βγαίνω έξω, πάλι ο τυπάκος με περίμενε για να με πάει αυτή τη φορά στη βάρκα που θα πέρναγε απέναντι. Ναι καλά διαβάσατε. Βάρκα. Εγώ περίμενα κάποιο ferry boat με δρομολόγια πχ κάθε μία ώρα τύπου Ρίο-Αντίριο. Άντε Αργοστόλι-Ληξούρι βρε παιδί μου. Κι όμως όχι. Βάρκες είχε που αφού γέμιζαν με κόσμο έφευγα και πήγαιναν στον προορισμό τους. Εν τω μεταξύ ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν ο τυπάκος, ίσως να ήταν άνθρωπος του βαρκάρη. Μπαίνω λοιπόν εγώ πρώτος στο άδειο βαρκάκι που μου υπέδειξε και περιμένω περιμένω περιμένω . . . Οι άλλες βάρκες γέμιζαν και έφευγαν, εγώ εκεί.
Μετά από αρκετή ώρα μόνο 2 ακόμη ντόπιοι επιβάτες είχαν μπει στη βάρκα. Τελικά κάποια στιγμή ξεκινάμε και ενώ δεν έχω καν συζητήσει το κόστος της μεταφοράς (τέτοια λάθη πρέπει να αποφεύγονται, τα λέω για να τα ακούω εγώ πρώτος). Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως με περίμενε 2-3 λεπτά αφού ξεκινήσαμε. Βλέπω τους 2 ντόπιους να κρύβονται στο κενό που βρίσκεται στο πίσω μέρος της βάρκας και να βάζουν τις βαλίτσες μπροστά για να τους κρύψουν. Εδώ ομολογώ άρχισα να αγχώνομαι… Αυτό μου έλλειπε να έχω να με τρέχουν και για συμμετοχή σε διακίνηση λαθρομεταναστών… Λίγα λεπτά μετά μία τελευταία στάση σε μία μικρή νησίδα με σημαία Ταϊλάνδης ο βοηθός του βαρκάρη πήρε το διαβατήριό μου και το πήγε στο γραφείο – δεν έχω ιδέα γιατί αυτός ο νέος έλεγχος. Κανένα 10λεπτο μετά επέστρεψε και ξεκινήσαμε ξανά, όπου αφού απομακρυνθήκαμε από την ακτή της Ταϊλάνδης βγήκαν και οι 2 κρυμμένοι συνεπιβάτες μου. Διασχίζαμε το θαλάσσιο συνοριακό πέρασμα πλέον. Το πέρασμα κράτησε γύρω στη μισή ώρα.
Πλησιάζοντας στην μεριά την Βιρμανίας, η βάρκα προσέγγισε το λιμάνι όπου οι 2 συνεπιβάτες μου κατέβηκαν. Όταν πήγα να κατέβω κι εγώ, μου έκαναν νόημα όχι εσύ! 🙂 Εμένα θα με άφηναν στο κανονικό σημείο όπου υπάρχει γραφειάκι για τον συνοριακό έλεγχο! Το μόνο που μπορώ να υποθέσω ότι επρόκειτο για λαθρομετανάστες από τη Βιρμανία όπου πάνε στην Ταϊλάνδη για εργασία.
Με το που πατάω το πόδι στην εξέδρα μου την πέφτει πάλι ένας ντόπιος την ώρα που προσπαθώ να καταλάβω πόσα ζητάνε οι βαρκάρηδες να τους πληρώσω. Διαπραγματεύεται αυτός μαζί τους και αναρωτιέμαι τι. Όπως αποδείχθηκε μετά διαπραγματευόταν ώστε να μην πληρώσω παραπάνω από ότι πρέπει. Τους δίνω ότι μου λέει αυτός (γιατί αυτός μιλάει αγγλικά σε αντίθεση με τους βαρκάρηδες / γύρω στα 200 baht) και οι βαρκάρηδες κάτι προσπαθούν να μου πουν του στυλ δώσε μας κάτι για μία μπύρα οπότε τους δίνω μερικά bhatt παραπάνω. Βρίσκομαι να ακολουθώ τον ευγενικό αυτό νεαρό – Τον Μάικλ όπως μου συστήθηκε (ναι καλά, σιγά μη σε βαφτίσανε Μάικλ σκέφτομαι) – που και πάλι δεν έχω ιδέα τι είναι (του λιμανιού; θέλει να μου πουλήσει κάτι;) αφού δεν φοράει και κάποια στολή. Με
οδηγεί στο γραφείο με τους αξιωματικούς τους οποίους φαίνεται να γνωρίζει.
Όσο περιμένω παρατηρώ στον τοίχο 2 ρολόγια. Ώρα Ταϊλάνδης, ώρα Βιρμανίας. Αυτό που βλέπω είναι πώς το ένα ρολόι έχει διαφορά ώρας μισή ώρα από το άλλο. Δεν είναι δυνατόν. Μάλλον κάποιο από τα 2 θα έχει σταματήσει. Μισή ώρα διαφορά ώρας; ε αυτό δεν μου έχει ξανατύχει. Κι όμως η Βιρμανία πηγαίνει 30 λεπτά πίσω από την Ταϊλάνδη!
Εκτός αυτού με τρώει η περιέργεια για τον Μάικλ. Του πιάνω κουβέντα και τον ρωτώ ευθέως αν δουλεύει για το λιμάνι ή κάτι τέτοιο. Όχι μου λέει με περηφάνια. Δουλεύω μόνος μου. Είμαι οδηγός για τουρίστες. Εμ έτσι εξηγείται. Πληρώνεται 30 δολάρια για να κάνει ξενάγηση σε τουρίστες μία ολόκληρη μέρα στην γύρω περιοχή. Αφού έχω ξεμπερδέψει με τα του διαβατηρίου προσφέρεται να με βοηθήσει χωρίς να ζητά χρήματα για το πώς θα πάω στο ξενοδοχείο μου, πού θα αλλάξω νόμισμα κτλ. Αποφασίζω να τον χρησιμοποιήσω και του λέω ότι θα με ενδιέφερε και την επόμενη μέρα να είναι ο οδηγός μου. Ξεμπερδεύω με ΑΤΜ, εισιτήριο για Myeik με mini bus για 25000 Kyat =17€ (τι σύμπτωση η ξαδέρφη του έχει το πρακτορείο), και αποκτώ κάρτα SIM. Η απόκτηση κάρτας SIM είναι πανεύκολη διαδικασία, ούτε διαβατήριο δεν μου ζήτησαν. Κόστος μαζί με το internet που ζήτησα για 10 μέρες 4.500 ενώ Kyat (=3) κάρτες SIM βρίσκεις να τις πουλάνε παντού. Το όνομα της εταιρίας MPT). Επιπλέον με πετάει με το μηχανάκι του και μέχρι το ξενοδοχείο όπου λίγα μέτρα πιο πάνω είναι το σπίτι του κατά σύμπτωση. Αν και δεν ζητάει τίποτε από χρήματα παίρνει το φιλοδώρημα του. Πραγματικά με κέρδισε με τη συμπεριφορά του. Πιτσιρικάς, ευγενικός, συνεσταλμένος, με καλά αγγλικά. Ξέρω πως θα μπορούσα να τα βρω όλα αυτά οικονομικότερα, αλλά δεν με πειράζει. Μου προτείνει το βράδυ να πάμε για μία μπύρα.
Πράγματι το βράδυ έρχεται την ώρα που έχουμε συμφωνήσει. Αποφασίζουμε να πάμε στην πόλη για βραδινό και μπύρα. Η πόλη φαίνεται ότι είναι πολύ πίσω. Η χώρα φαίνεται ότι είναι πολύ πίσω. Εδώ δεν βλέπεις καν 7eleven δεν βλέπεις τίποτε δυτικό (π.χ εστιατόρια). Παλιά σπίτια, και σκοτεινή η πόλη, μάλιστα κάποια στιγμή γίνεται ένα μπλακ άουτ και σκοτεινιάζουν τα πάντα. Εκτός από τα φώτα από τα μηχανάκια και από κάποια μαγαζιά που έχουν γεννήτρια. Συνηθισμένο να γίνεται διακοπή ρεύματος μου εξηγεί…
Αφού επανήλθε το ρεύμα και έχοντας κάνει μία βόλτα με το μηχανάκι, καθόμαστε με τα πολλά σε ένα tea shop (!) όπου σερβίρει και βραδινό. Στο λίγο αυτό χρόνο έχω μάθει πολλά για τον Μάικλ καθώς είναι αρκετά πολυλογάς. Είναι 20άρης, το μικρότερο παιδί μίας οικογένειας με πολλά αδέρφια, του αρέσει να δουλεύει για τον εαυτό του και όχι ως υπάλληλος για κάποιον άλλο, μιλάει εκτός από Βιρμανέζικα και Αγγλικά, Ταϊλανδέζικα και Γερμανικά αλλά δεν ξέρει να γράφει και να διαβάζει! Ούτε καν τη μητρική του γλώσσα! Του αρέσουν πολύ οι Ευρωπαίες μεγαλόσωμες (ο ίδιος είναι 1.50μ μικροσκοπικός), μεγαλύτερες του σε ηλικία (40άρες 50άρες), ενώ κατά τη βόλτα με το μηχανάκι έχει προλάβει να με περάσει από το δρόμο με τα “κόκκινα” σπιτάκια και να με ενημερώσει πώς έχει και Βιάγκρα εισαγωγή από την Ινδία σε πολύ καλή τιμή (!). Τελειώνω το βραδινό μου και επιστρέφω νωρίς για ύπνο. Αύριο εξάλλου έχω δύσκολο πρόγραμμα.
Επόμενο: μέρος 2 από 7 | Εξερευνώντας το Kawthoung και τη γύρω περιοχή
