Το ραντεβού με τον Μάικλ (το ξεναγό μου για όλη τη μέρα) είχε δοθεί στο ξενοδοχείο μου στις 10.00 το πρωί. Ήρθε στην ώρα του με το μηχανάκι που (υποτίθεται) είχε νοικιάσει. Θα ξεκινούσαμε την περιήγηση από μία παραλία! Την καλύτερη της περιοχής όπως μου είπε Ο Μάικλ. Η οδήγηση μέχρι εκεί ήταν καμία ώρα με το μηχανάκι. Οι δρόμοι όχι σε καλή κατάσταση με μεγάλο τμήμα τους να είναι υπό κατασκευή.
Φτάνουμε στην παραλία. Έχει μερικά μαγαζάκια, είναι άδεια όμως. Όπως μου εξηγεί ο Μάικλ είναι πολύ νωρίς και καθημερινή. Επίσης με ενημερώνει πώς τα νερά εδώ έρχονται και φεύγουν κάθε 3 ώρες. Την ώρα που φτάνουμε είναι ακόμη τραβηγμένα έξω. Μετά 2 ώρες μπορείτε να δείτε τη διαφορά στις φωτογραφίες. Όμορφη αμμουδιά με πολύ πράσινο και ωραία νερά (όχι όμως διαυγή λόγω του χρώματος της άμμου)
Επόμενη στάση οι καταρράκτες Maliwan, 35χλμ από το Kawthaung (Έτσι το βρήκα γραμμένο παντού στο ίντερνετ, η πινακίδα το έγραφε Maluwun). Στην είσοδο υπάρχει ταμείο όπου πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο 1750 Kyat Βιρμανίας (=1.20€)ή 50 Baht για είσοδο στους καταρράκτες (Η περιοχή του Kawthaung είναι η μόνη σε όλη τη χώρα που γίνονται δεκτές πληρωμές στο νόμισμα της Ταϋλάνδης). Η τιμή είναι “ειδική” για τουρίστες. Δεν ξέρω αν πληρώνουν οι ντόπιοι, και θα σας γελάσω αν προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι έγραφαν οι πινακίδες εκεί.
Περνάμε μία γεφυρούλα και φτάνουμε σε μία λίμνη μέ κάτι πολύ μικρούς καταρράκτες. Η πρώτη εντύπωση είναι “εντάξει συμπαθητικά είναι εδώ και όμορφο το τοπίο, αλλά αυτοί δεν είναι καταρράκτες…”. Γύρω από την λιμνούλα μερικοί ντόπιοι χαλαρώνουν ή κάνουν βαρκάδα στη λίμνη.
“Αυτοί΄είναι οι καταρράκτες;” ρωτάω τον Ντάνιελ; Ευτυχώς η απάντηση είναι “Όχι! είναι πιο κάτω!”. Ακολουθούμε το μονοπάτι και μετά από λίγο φτάνουμε στους καταρράκτες! Τι όνειρο! Τι υπέροχο μέρος!
Δεν θα χάσω την ευκαιρία να κολυμπήσω. Η θερμοκρασία του νερού απλά ιδανική. Δροσερό όσο πρέπει. Και έχω την τύχη να απολαμβάνω το μέρος μόνος, την περισσότερη ώρα που έμεινα εκεί. Οι ντόπιοι δεν το έχουν με το κολύμπι και τόσο, οπότε οι περισσότεροι κάθονται και πλατσουρίζουν στη λιμνούλα που είναι μπροστά. Ο Ντάνιελ κάθεται έξω και περιμένει, δεν το συζητάει καν να μπει στο νερό.
Φεύγοντας, αφού βγούμε από την είσοδο των καταρρακτών, παρατηρώ απέναντι βρίσκεται ένα πολύ ωραίο σπίτι (που ξεχωρίζει με διαφορά από τα σπίτια που έχω δει μέχρι τώρα) . Ρωτάω τι είναι αυτό, και μου λένε ότι το νοικιάζουν και μπορεί να μείνει κάποιος που θέλει να είναι κοντά στους καταρράκτες.
Στο γυρισμό το επόμενο μέρος που θα επισκεφθούμε είναι το ναυπηγείο. Πρόκειται εμφανώς για ναυπηγείο μίας κάπως πιο παλιάς εποχής για ξύλινα σκάφη. Εδώ δουλεύουν τα αδέρφια του Μάικλ, ο θείος του, όλο το υπόλοιπο σόι που δεν μιλάει αγγλικά.
Προτελευταίος σταθμός, ένας λόφος με όμορφη θέα λίγο πριν την πόλη, με ένα ναό στην κορυφή του (κάθε λόφος έχει και έναν Βουδιστικό ναό στην κορυφή). Απέναντι είναι η Ταϊλάνδη και από εκεί φαίνεται το πέρασμα μεταξύ των δύο χωρών το οποίο πέρασα την προηγούμενη μέρα.
Επιστρέφοντας στην πόλη κάνουμε μία στάση στο σημείο του λιμανιού που είναι αραγμένα τα ψαροκάικα. Εκεί είναι ένας ντόπιος που ψαρεύει πετώντας δίχτυ. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Όσο τον παρατηρούσαμε για κανένα 15λεπτο, έριξε 6-7 φορές το δίχτυ του. Κάθε φορά έπιανε από 2-3 έως 7-8 ψάρια! Τόσο εύκολο ψάρεμα δεν έχω δει ξανά!
Τελευταίος σταθμός ο λόφος δίπλα στην πόλη από όπου θα απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Ο δρόμος για το λόφο αυτό περνάει μπροστά από το ξενοδοχείο μου το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου. Καθώς ανεβαίνουμε βλέπω ένα πολύ ωραίο εστιατόριο-μπαρ (καφέ θα το λέγαμε στην Ελλάδα) με πολύ κομψή διακόσμηση πολύ διαφορετικό από ότι είχα δει μέχρι τώρα σε όλη την πόλη. Ερχόμαστε για φαγητό το βράδυ προτείνω; Να έρθουμε αλλά είναι ακριβό προειδοποιεί ο Μάικλ. Είχα φέρει έναν Γιαπωνέζο τουρίστα και μου παραπονέθηκε ότι είναι ακριβά. Δηλαδή ρωτώ; πόσο μπορεί να πληρώσουμε. Εμείς τότε είχαμε πληρώσει 5000 Kyat (=3,50€) περίπου για 2 ποτά μου απαντά. Σιγά το ακριβό! Οκ έκλεισε! Θα έρθουμε (τον τσιγκούναρο το γιαπωνέζο). Από το λόφο φαίνεται η όλη η πόλη!
Το βράδυ πράγματι πήγαμε για μία Myanmar Μπύρα, και για βραδινό. Είχε νυχτώσει οπότε δεν έχω φωτογραφίες με τη θέα, όμως ήταν πολύ καλή επιλογή. Και το φαγητό καλό. Και ο κόσμος πράγματι περιποιημένος, ενώ στο πάρκινγκ μπορούσες να δεις κάποια πολύ ακριβά αυτοκίνητα. Τη στιγμή που και μόνο να έχεις αυτοκίνητο εδώ είναι δύσκολο, πόσο μάλλον ένα μεγάλο πολυτελές τζιπ.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος από αυτά που είδα σήμερα, ήταν μία γεμάτη μέρα. Όμως αύριο πρέπει να προχωρήσω βόρεια και δεν μπόρεσα να επισκεφθώ τα νησιά που είναι απέναντι – στη θάλασσα του Andaman. Δυστυχώς αυτό αποδείχθηκε πολύπλοκο. Χρειάζεται ειδική άδεια για να πας, και είναι και ακριβό το κόστος και του σκάφους που θα σε περάσει απέναντι και των ξενοδοχείων. Μπορείς να μείνεις μόνο σε κάτι ακριβά πεντάστερα ξενοδοχεία με άθλιες κριτικές, η μέσα σε πολυτελή γιοτ. Πάνω από όλα όμως δεν προλαβαίνω, αύριο το πρωί θα πάρω το μίνι βαν για να πάω στον επόμενο σταθμό μου το Myeik.
