Και πάλι στις 12 το μεσημέρι σήμερα η αναχώρηση από το Myeik προς Dawei, αυτή τη φορά η διαδρομή θα είναι μόνο 8 ώρες, και πάλι με ένα αρκετά παλιό mini–van στο ίδιο στυλ με το χθεσινό. Στη γαλαρία που έκατσα εγώ χοροπηδάγαμε από τις λακκούβες, ενώ κάτι Γάλλοι μπροστά είχαν σκάσει από τη ζέστη καθώς η λαμαρίνα στα πόδια τους ζεμάταγε – μάλλον η μηχανή είχε ανάψει…
Άφιξη στο ξενοδοχείο μου κατά τις 9 το βράδυ, ήμουν κομμάτια και απόψε. Αυτή τη φορά το ξενοδοχείο μου ήταν πολύ καλό. Σε ψηλό όροφο με θέα, καθαρό και ευρύχωρο.
Έκανα μία σύντομη βόλτα σε αναζήτηση βραδινού φαγητού. Ήταν αρκετά αργά και είχαν αρχίσει να κλείνουν τα περισσότερα μαγαζιά, εκτός από μερικά που είχαν πιτσιρικαρία μαζεμένη. Σε ένα από αυτά μάλιστα έβλεπαν στην τηλεόραση με αφοσίωση καράτε ταινία!
Το επόμενο πρωί και πάλι απόλαυσα πρωινό στην ταράτσα – φαίνεται είναι συνηθισμένο εκεί να σερβίρουν τα ξενοδοχεία το πρωινό τους. Όμορφη θέα και από εδώ. Αυτό που δεν μπόρεσα να μην προσέξω ήταν οι κολώνες του κτηρίου. Υπερβολικά λεπτές για τετραώροφο κτήριο. Ελπίζω να μην έχουν σεισμούς εδώ… Αυτό το παρατήρησα σε όλη τη χώρα. Τα τσιμεντένια κτήρια έχουν πολύ λεπτές κολώνες.
Για τη μέρα είχα κανονίσει να συναντηθώ με έναν οδηγό που θα μου έδειχνε την καλύτερη παραλία της περιοχής όπως είχα διαβάσει πριν έρθω. Την παραλία Nabule. Ο οδηγός μου ήταν ο Kali.
Ξεκινήσαμε από το Dawei, και η πρώτη στάση μας ήταν το χωριό Maungmagan με την ομώνυμη παραλία (εγώ ακτή θα την έλεγα). Το μέρος είναι πολύ δημοφιλές στους ντόπιους, αλλά ως παραλία δεν λέει τίποτε απολύτως. Μπροστά στην παραλία υπάρχουν πολλά πολύχρωμα μαγαζάκια και εστιατόρια. Λίγες φωτογραφίες και πάμε παρακάτω (ή σωστά παραπάνω).
Λίγο έξω από το Maungmagan κάναμε και μία μικρή στάση σε μία θερμή πηγή (Padan village hot spring) πριν την παραλία. Πράγματι! Το νερό ήταν πολύ ζεστό! Όμως η μέρα είναι ζεστή έτσι κι αλλιώς, και το τελευταίο που χρειάζομαι είναι θερμές πηγές.
Μετά από κανένα 50λεπτο πάνω στο μηχανάκι, φτάσαμε στην παραλία Nabule. Όμορφη αμμουδιά, ωραία χρώματα και ερημική. Ένα μαγαζάκι μόνο υπήρχε εκεί, όσο έβλεπε το μάτι μου
Στην περιοχή κάποιο μεγάλο project έχει ξεκινήσει για τη δημιουργία δρόμου από την παραλία, όπου κάποιο λιμάνι/μαρίνα φαίνεται να έχουν σκοπό να φτιάξουνε, μέχρι την Ταϊλάνδη. Το έργο όμως φαίνεται εγκαταλελειμμένο καιρό. Αυτό που έχουν κάνει είναι να ανοίξουν έναν πραγματικά φαρδύ χωματόδρομο και να τον παρατήσουν έτσι. Το μόνο που έχει ολοκληρωθεί είναι παραδίπλα ένα υπέροχο σπίτι-βίλα για να μένουν οι αξιωματούχοι που έρχονται να επιβλέπουν την πρόοδο των έργων! Τουλάχιστον αυτό μου είπε ο Kali.
Την επόμενη και τελευταία μέρα είπα να κάνω οικονομία. Έτσι κανόνισα με το γραφείο όχι οδηγό (τουρισμού) αλλά οδηγό (μηχανής). Εξάλλου η μόνη διαφορά είναι ότι ο ένας μιλάει αγγλικά ο άλλος όχι. Δεν μου έκανε και καμία ιδιαίτερη ξενάγηση ο πρώτος. Το όνομα του οδηγού μου (της μηχανής) δεν το έμαθα ποτέ. Κόστος 32.000 kyat (=22€) (για αυτοκίνητο ήθελε 50.000) μέχρι τις 16.00 το απόγευμα και επιπλέον θα με πήγαινε και στο σταθμό λεωφορείου για να φύγω προς Yangon βόρεια. Εμένα και τα 2 μου backpack… με ένα μηχανάκι. Κανένα πρόβλημα μου είπαν άνετα μας χωράει. Και πράγματι τα κατάφερε.
Επιστρέφω όμως στη περιγραφή της εκδρομής της ημέρας. Στόχος σήμερα ήταν να πάω στις παραλίες Pa Nyit και Tizit νότια του Dawei. Από το γραφείο μου είχαν πει την προηγούμενη μέρα ότι δεν μπορώ να τις συνδυάσω με την Nabule (που είχα επισκεφθεί χθες και είναι βόρεια), γιατί δεν υπάρχει παραλιακός δρόμος που να τα συνδέει. Θα έπρεπε να επιστρέψω και να περάσω μέσω Dawei για να πάω από βόρεια προς νότια. Γι αυτό είχα αποφασίσει τη μία μέρα να εξερευνήσω το βορά, και την επόμενη το νότο.
Ξεκινήσαμε για την Pa Nyit λοιπόν. Κατηφορίζοντας από το Dawei νότια, στο χωριό Launglon στρίψαμε δεξιά. Σύντομα βγήκαμε από τον τσιμεντένιο δρόμο και βρεθήκαμε σε χωματόδρομο. Ο τυπάκος δεν πολυήξερε που πηγαίναμε. Προσπαθούσαμε να βρούμε την παραλία την Pa Nyit. Ρώτησε 2-3 φορές όπου έβρισκε κανένα σπίτι και πηγαίναμε – πηγαίναμε. Ο δρόμος γινότανε όλο και πιο δύσβατος. Σε μία ανηφόρα κατέβηκα και την περπάτησα με τα πόδια γιατί δεν άντεχε να την ανεβεί το μηχανάκι δικάβαλο. Ήμασταν κοντά στην ακτή αλλά χωρίς πρόσβαση σε αυτή λόγω της βλάστησης. Μιάμιση ώρα πηγαίναμε και τελικά βρεθήκαμε στην Παγόδα Myaw Yit, όπου καταλήγει ο κανονικός δρόμος από το βορά από το χωριό Maungmagan. Είχαμε διασχίσει το κομμάτι που μου είχαν πει ότι έχει τόσο χάλια δρόμο που δεν θα μπορούσα να περάσω! (πορτοκαλί χρώμα στο χάρτη, δείτε πιο κάτω)
Κατάκοπος ο οδηγός πραγματικά τον λυπηθηκα… Αλλά και εγώ δεν ήμουν στην καλύτερη κατάσταση. Τόση ώρα πάνω στο μηχανάκι, πόναγε και ο πισινός μου και η μέση μου! Ήταν προφανές ότι είχαμε περάσει την παραλία και δεν την είχαμε δει. Παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού και με μεγάλη προσπάθεια στη συνεννόηση καταλαβαίνω ότι πάμε για την δεύτερη παραλία την Tizit και παρατάμε την προσπάθεια για την πρώτη την Pa Nyit. Εδώ αναλαμβάνω δράση εγώ και η τεχνολογία. Μέχρι τώρα το είχα αφήσει πάνω στον οδηγό μου, υποθέτοντας ότι ξέρει καλύτερα. Ανοίγω λοιπόν τους χάρτες της google maps και παρακολουθώ τη θέση μας καθώς επιστρέφαμε! Έτσι δεν θα την έχανα. Το καλό είναι πώς το κινητό έπιανε internet πράγμα καθόλου δεδομένο στη μέση του πουθενά. Στην επιστροφή λοιπόν βλέπω μία πινακίδα beach στα δεξιά και του κάνω νόημα να στρίψει. Μετά από λίγο επιτέλους παραλία!!! Ήμασταν ακριβώς στο δεξιό (βόρειο) άκρο της παραλίας, σίγουρα είχε πρόσβαση και από άλλα σημεία παρακάτω. Μία απέραντη παραλία. Όσο έβλεπε το μάτι μου μπορούσα να δω 2-3 ντόπιους (μάλιστα μία κοπέλα οδηγούσε με το μηχανάκι της πάνω στην παραλία εκεί που σκάει το κύμα) και 2 βάρκες με ψαράδες. Ήταν ώρα για μπάνιο και ξάπλα. Η ώρα της αποζημίωσης. Αφού ξεκουραστήκαμε, ήταν ώρα να πάμε και στη δεύτερη παραλία.
Πάνω από μία ώρα κάναμε να πάμε και στη δεύτερη παραλία την Tizit. Αφού βγήκαμε στον κεντρικό τσιμεντένιο δρόμο και προχωρήσαμε νότια, στρίψαμε δεξιά για την παραλία. Αυτή τη φορά εύκολα, είχε και πάλι μία μεγάλη πινακίδα. Μετά από 10-15 λεπτά οδήγησης εδώ δυσκολευτήκαμε να βρούμε από πού είναι η πρόσβαση για την παραλία. Και πάλι σίγουρα υπάρχουν πάνω από ένα σημεία για να βγεις στην αμμουδιά, προς το άκρο που κινηθήκαμε εμείς υπήρχε μία μεγάλη λιμνοθάλασσα με πολύ λίγα νερά καθώς δεν είναι η εποχή των βροχών. Μπροστά από τη λιμνοθάλασσα προς την μεριά της θάλασσας υπάρχει μία μακριά λωρίδα παραλίας περιφραγμένη με απλά μπάνγκαλους. Από ότι διάβασα στο ίντερνετ κάποιος Γερμανός έχει αγοράσει και περιφράξει το κομμάτι. Πραγματικά άριστη επένδυση με μέλλον. Το σημείο είναι παρθένο και πανέμορφο. Μπροστά από το περιφραγμένο κομμάτι βρίσκεται η αμμουδιά, και μόνο.
Ουσιαστικά έχει κάνει ιδιωτική την αμμουδιά αφού δεν μπορεί να υπάρξει άλλο οικόπεδο τόσο κοντά αφού από πίσω είναι η λιμνοθάλασσα. Και η πρόσβαση για όσους θέλουν να πάνε στην παραλία γίνεται μόνο από το δεξιό μέρος. Εμείς για μια φορά ακόμη διαλέξαμε τη λάθος μεριά. Αντί να προχωρήσουμε με το μηχανάκι δεξιά, βλέποντας τόσο κοντά την παραλία στρίψαμε μέσα στη λιμνοθάλασσα. Και από εκεί καταφέραμε να φτάσουμε περνώντας ποταμάκια, λιμνάζοντα νερά αλλά δεν ήταν ο σωστός δρόμος.
Όλο το τοπίο υπέροχο, μεγάλη πανέμορφη αμμουδιά, με νερό να βγαίνει από τη λιμνοθάλασσα προς τη θάλασσα. Εγώ μόνος μου (ο οδηγός μου εντελώς αδιάφορος για τη θάλασσα) με μόνο ένα ζευγαράκι τουρίστες παραδίπλα να απολαμβάνουμε την αμμουδιά. Ήξερα πως ήταν το τελευταίο μου μπάνιο σε αυτό το ταξίδι, καθώς το απόγευμα θα ταξίδευα για την πόλη της Yangon, οπότε το απόλαυσα μέχρι τελευταία στιγμή.
Με βαριά καρδιά όταν πέρασε η ώρα, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Αφού με γύρισε στο ξενοδοχείο μου και ετοιμάστηκα βιαστικά ξεκινήσαμε για το σταθμό των λεωφορείων όπου το λεωφορείο θα αναχωρούσε στις 18.00. Εδώ να πω πώς μετά από όσα είχα τραβήξει με τα mini van και επειδή το ταξίδι μέχρι τη Yangon ήταν 12ώρο είχα αποφασίσει να πάρω αεροπλάνο το οποίο κόστιζε 115$ και ο Θεός (ή μαλλον ο Βούδας) μαζί μου. Έλα όμως που όταν το αποφάσισα εγώ είχαν εξαντληθεί τα αεροπορικά εισιτήρια… Οπότε αναγκαστικά και πάλι λεωφορείο. Μεγάλο αυτή τη φορά. Με ενημέρωσαν ότι υπήρχε το VIP λεωφορείο με κόστος 24.700 Kyat (=17€) το οποίο έχει aircondition και άνετες θέσεις και το κανονικό με 15.000 Kyat (=10€). Επειδή θα ταξίδευα βράδυ δεν θα είχε ζέστη έτσι κι αλλιώς, και όταν λέει άνετες θέσεις σκέφτηκα σιγά πόση διαφορά μπορεί να έχουν. Άσε που και τα δυο στην τελική 12 ώρες κάνουν. Οπότε πίστευα δεν έχω λόγο να διαλέξω το VIP. Θα διάλεγα αυτό που με βόλευε η ώρα αναχώρησής του.
Ευτυχώς διάλεξα το VIP! Ένα ολοκαίνουριο υπερυψωμένο Scania! Με το που ανεβαίνω τι έκπληξη! Άνετες θέσεις 2 από τη μία πλευρά, μία από την άλλη (σα να λέμε business θέση στο αεροπλάνο), με χώρο να απλώσεις τα πόδια σου! Εκεί ένας υπάλληλος με στολή σε στυλ μετρ σε νυχτερινό κέντρο (ξυπόλητος βέβαια) κρατώντας τη λίστα των επιβατών μας έβαζε να κάτσουμε στις θέσεις μας. Οι θέσεις είχαν προσωπική τηλεόραση η καθεμία, usb, μπρίζα, νεράκι, αναψυκτικό, κουβερτούλα. Ειδικά αυτή η κουβερτούλα φάνηκε χρήσιμη καθώς έχουν μανία να βάζουν στο τέρμα το aircondition οπότε χωρίς αυτή θα είχα ξεπαγιάσει όλη νύχτα.
Ένα μεγάλο σφάλμα μου ήταν ότι ταξιδεύοντας απευθείας για την Yangon, παρέλειψα να επισκεφθώ την παγόδα Kyaiktiyo που βρίσκεται ενδιάμεσα και είναι πάνω σε έναν χρυσό βράχο! Αν ποτέ πάτε μην κάνετε το ίδιο λάθος με εμένα.
Επόμενο: μέρος 5 από 7 | Yangon Μέρος Α’ – Εξερευνώντας την πόλη
